Αναμνήσεις από τη Σχολή

ΥΔΡΑ
Το φύτρο που βλασταίνει σ' αρμυρισμένα βράχια παίρνει, απ'το λίχνο του ακόμα, τη δύναμη να παλαίψη φουρτούνες με πείσμα ανείπωτο.

Κείνοι οι Υδραίοι,

Με το τίποτα της παραγωγής τους.

Με σταγόνες νερού ενός στεγνού Θεού.

Με τις ρίζες τους να τρυπούνε ρωγμές των βλογημένων βράχων τους, να βρούν και να βυζάξουν μια ξώμακρη στάλα δροσιάς.

Σφιχταγκαλιάζοντας την πέτρα με την εμμονή του γιούσουρου.

Αγριελίδια με κορμό και κλαδιά ατσάλινα, αγκαθερά, δαρμένα απ' τους αγέρηδες του Πελάγου να κουρνιάζουν στις απανεμιές της ροδόγκριζης πέτρας τους.

Αναδύθηκαν θαρρείς κάποτε απ' τα βαθυγάλανα σκότη τούτοι και ο βράχος τους.

Μυθικό πλήρωμα με πορφυρό πέτρινο σκαρί.

Ρόδινη στο βλέμμα του 'Ηλιου.

Λαμπερή στη χαίτη των κυμάτων της,
Με το στήθος και τις ρίζες της ογρές μέσα στο άδυτο του γαλάζιου,
Είχε να θρέψει τα παιδιά της.

Κι εκείνα πλανεύτηκαν στον άγνωστο πόντο,
Αδηλα στο βλέμμα της Μέδουσας,
Καρτερικά στη φοβέρα της Χίμαιρας.

Φύτρες της 'Υδρας ολόιδιοι.

Μετρημένη κι ακριβή η αμοιβή της θάλασσας.

Θάνατος ή χρυσός το ίδιο ανεκτίμητα και τα δύο σαν είναι δικά της.

Πιότερο αμείβει με θάνατο, πούναι η ζωή.

Την απαντοχή των παιδιών της στα πέλαγα την παινεύει ταπεινά